(اثر عبادت )
اگر انسان از گناهانی که باعث تیرگی دل می شوند ، دوری کند و بر عبادت ها و وظایف شرعی خود مراقبت کند ، به مرور فطرت خداجوی او بیدار می شود و چنان اعتقاد قلبی برای او حاصل می شود که هیچ شبهه ای در آن رخنه نمی کند ، اگر چه این شخص راه و روش استدلال ها را نداند.

?به همین علت بود که پیامبر اسلام ، به مجرد اظهار مسلمان شدن از سمت کفار ، کفایت می کردند و از آن ها مسلمان شدنشان را می پذیرفتند. ا‌گر چه می دانستند که مسلمان شدن آن ها یا از ترس است و یا از طمع. زیرا حضرت محمد صل الله علیه و آله و سلم می دانستند که به تدریج با دوری کردن از معاصی و انجام عبادات ، نور عبادات بر دلهای زنگار بسته ایشان ، اثر می گذارد و ایشان را به مرحله ی اعتقاد قلبی می رساند.

⚡️بنابراین عبادت و تطهیر نفس ، بدون استدلال های عقلی باعث یقین قلبی می شود اما استدلال های عقلی بدون تزکیه ی نفس و مراقبت بر عبادات باعث ، رسوخ پیدا کردن اعتقدات به درون قلب نمی شوند و چه بسا سبب انحراف نیز می گردند.

عواقب خطرناک افراط در تربیت مذهبی کودکان

?در تربیت، تمام قوایی که در وجود انسان هست حکمت و مصلحتی دارند. اگر در ما غرایز شهوانی هست، لغو و عبث نیست. ما باید این غرایز شهوانی را در حد احتیاج طبیعی اشباع کنیم؛ اینها یک حقی دارند. آدم‌های کج سلیقه‌ای پیدا می‌شوند که به خودشان یا به بچه‌شان که تحت کفالت تربیتشان است، فشار می‌آورند.

?احتیاج به بازی در بچه یکی از حکمت‌های پروردگار است. یک مقدار انرژی در وجود کودک ذخیره است که او فقط به وسیله بازی می‌تواند این انرژی را دفع کند. انسان اشخاصی را می‌بیند که نمی‌گذارد بچه پنج شش ساله برود با بچه‌ها بازی کند، هر مجلسی که خودش می‌رود بچه را هم می‌برد برای اینکه تربیت بشود. جلوی خنده او را می‌گیرد، جلوی خوراک او را می‌گیرد.

?یا یک افرادی پیدا می‌شوند “ما دیده‌ایم” که چون خود او مُعَمّم است، یک عبا و عمامه و نعلین تهیه می‌کند، بچه هشت ساله را عمامه سرش می‌گذارد، عبا به دوشش می‌اندازد و همراه خودش این طرف و آن طرف می‌برد.

?بچه بزرگ می‌شود در حالی که احتیاجات طبیعی وجودش برآورده نشده است، همواره به او گفته‌اند خدا، قیامت، آتش جهنم. تا در سنین بیست و چند سالگی، این قوای ذخیره شده، این شهوت‌ها و تمایلات اشباع نشده یک‌ مرتبه زنجیر را پاره می‌کند.

?این بچه‌ای که شما می‌دیدید در اثر تلقین پدر در دوازده سالگی نمازش بیست دقیقه طول می‌کشید، نماز شب می‌خواند، دعا می‌خواند، یک‌مرتبه می‌بینید در بیست و پنج سالگی یک فاسق و فاجری از آب درمی‌آید که آن سرش ناپیداست. چرا؟ برای اینکه شما به بهانه مقامات عالیه روح، سایر غرایز او را سرکوب کرده‌اید.
[استاد مطهری]
کتاب آزادی معنوی، ص115 (با تلخیص)

‍ ?تو مهربان ترین مخلوق روی زمینی?

?ما را ببخش
که محتاج بخشش توایم
ببخش که گناهمان سنگین است
به اندازۀ گناه همۀ خلائق.

?ما را ببخش
گناه ما
دور کردن گناهکاران از توست.
طوری تو را نشان مردم دادیم
که هر کسی آلودۀ گناه بود
از سایۀ تو هم فرار کرد.

?ما به مهربان بودن خدای تو
ایمان نیاوردیم
معنای فرار کردن از خدای تو به سوی خدای تو را هم نفهمیدیم
این شد که مهربانی تو در باورمان نگنجید.
تو را به همراه شمشیر قهرت
نشان مردم دادیم
و نگذاشتیم آغوش مِهر تو را کسی ببینند.
گناهی از این سنگین‌تر هم هست؟

?ما را ببخش
که اگر نبخشی
در آتش قهر خدا
همسایۀ ابوجهل‌ها و ابولهب‌ها می‌شویم.

?ما خودمان هم
از «تو»یی که به مردم نشان داده‌ایم می‌ترسیم
و اگر با زبانمان شعر
آمدنت را زمزمه می‌کنیم
در دل آرزویی برای آمدنت نداریم
ما را ببخش
که وقتی جمعه‌ای می‌آید و صدای آمدنت نمی‌آید
نفس راحتی می‌کشیم تا جمعۀ دیگر.

?ما را ببخش
ما از تو می‌ترسیم.
تو وحشتناکی برای ما.
دلمان آرامِ آمدنت نیست.
ما از آمدنت می‌ترسیم.

?راستش ما نقشی که از مهربانی
در ذهن خویش کشیده‌ایم
حتّی شبیه مهربانی‌های تو و خدای تو نیست.
باورمان نمی‌شود این اندازه از مهربانی را.
چه کنیم؟

?از یک سو می‌رویم، به انکار می‌رسیم
از دست انکار که می‌گریزیم
گرفتار تردید می‌شویم.
انکار و تردید قصد ندارند دست از سرمان بردارند.
یعنی تو و خدای تو این قدر مهربانید؟
چرا ما باورمان نمی‌شود؟

?اگر مهربانی تو و خدایت را
این گونه که هست باور کنیم
آن وقت نام خودمان را چه بگذاریم؟
بندۀ خدا؟
کدام بنده؟
بنده‌ای که رنگی از خدای خویش ندارد؟
شیعۀ تو؟
کدام شیعه؟
شیعه مگر بی‌نشان تو شیعه می‌شود؟

?حالا فرض کن از بند انکار و تردید رها شدیم
و یقین کردیم که تو و خدای تو
این قدرها مهربانید
حالا باید با این بحران هویت چه کنیم؟

?ما تا همین امروز
خودمان را بندۀ خدا و شیعۀ دو آتشۀ تو می‌دانستیم
حالا خدا را که این طور به ما می‌شناسانی
باید چه بنامیم خودمان را؟

?می‌بینی ؟
از هر طرف که می‌رویم
سرمان می‌خورد به سنگ؟
حالا تو به بگو چه کار کنیم؟

?آقا!
ما را ببر روی منبر آسمان
تا از آن جا برای همۀ مردم دنیا حرف بزنیم
و بگوییم که تو مهربان‌ترین مخلوق روی زمینی
و خدای تو مهربان‌ترین
و بگوییم که ما توبه کرده‌ایم
از هر نقشی که تا کنون از تو و خدای تو کشیده‌ایم.
می‌خواهیم به همه بگوییم
که مهربانی تو به قدری است
که گرگ‌ را سگ گلّه می‌کند
و نیش مار را نوش دارو
و به قدری زیاد
که شیر را خادم جنگل می‌کند
و عقاب را مرکب خرگوش‌ها.
با مهربانی تو
سنگ نشان نرمی و لطافت می‌شود
و روباه، نمادی از صداقت و یک‌رنگی.

?می‌خواهیم توبه کنیم
از نقش وحشتی که از تو کشیدیم برای این و آن.
باید جار بزنیم اشتباه بودن این نقش جاهلانه را.
کمکمان کن تا توبه کنیم آقا!
به گمانم اگر توبه کنیم از «تو»یی که نشان مردم دادیم
آرام آرام راه بازگشت به تو برایمان باز می‌شود
هم از دست انکار خلاص خواهیم شد
و هم از دام تردید نجات می‌یابیم.

?بحران هویتمان را هم می‌سپاریم به تو.
ما یک قدم که برمی‌داریم
تو ده‌ها قدم برمی‌داری.
این توبه از من
اصلاح هویّتمان از تو.
مرا بندۀ خدایت کن
تا شیعۀ دوآتشۀ تو باشم.
من از این سردی خسته‌ام آقا!

#بهانه_بودن
#درس
#محسن_عباسی_ولدی

انسان یک قالب بشری دارد-که همه در آن یکسانند. ولی بر حسب باطن نه تنها هیچ دو فردی یکسان نیستند حتی یک فرد دو لحظه یکسانی ندارد!
?دکتر غلامحسین ابراهیمی دینانی ?