🖋دکترمحمّدعلی فیاض‌بخش

📚روزنامه اطلاعات
شماره 26874
پنج‌شنبه 2 آذرماه 1396

تعطیلی روز هشتم ربیع الاول، دوشنبه ششم آذرماه، هنوز نتوانسته پرسشگران را قانع کند. آیا در این روز، جز شهادت امام حسن عسکری علیه‌السلام اتّفاقی که منجر به تعطیلی شود رخ داده است؟ خواهید گفت: کدام اتّفاق مهم‌تر و شایسته‌تر به بزرگداشت، از شهادت آن حضرت؟! همین طور است؛ امّا عدم تعطیلی سالروز شهادت برخی دیگر از ائمه‌ی اطهار علیهم‌السلام چه؟! نگویید: خوب! آن‌ها را هم تعطیل می‌کنیم! دیگر چه می‌ماند برای کار و گردش امور؟
…و امّا واژه‌ی طنزمانندی که در این سالیان اخیر رواج این روز و یا شبِ پایانِ این روز شده است، کلمه‌ی «تاج‌گذاری» حضرت ولی عصر (عجل‌الله‌فرجه) است؛ که به‌راستی این واژه، در خوش‌بینانه‌ترین تحلیل، نوعی سَبُک‌گویی و سَبُک‌اندیشی در امر امامت است. البته برخی دیگر، هوشمندانه از کلمه‌ی «آغاز امامت حضرت» یاد می‌کنند تا بوی زُهم (زُخم) تاج‌گذاری را بگیرند! اینجا هم باید پرسید، چرا در مورد دیگر امامان، پس از شهادت پدر والاگهرشان، چنین مراسمِ آغاز ولایتی برگزار نمی‌شود؟
…و اگر مطلب چیز دیگری است -که هست!- و امسال، تعطیلی هم به مدد آن آمده است، پس بیاییم بر سر اصل مطلب!
از قضا امسال بهترین موقعیّت برای سخن گفتن در همان اصل مطلب(!) است؛ زمانی که فتنه‌ای بزرگ در بخشی عظیم از جغرافیای اسلام و به نام خلفای خودخوانده‌ی اسلامی، در حوزه‌ی میدانی برچیده شد و به برکت رشادت سربازان و قیادت فرماندهان جان‌برکف، می‌رود تا چشم فتنه درآید و طومارجنایاتش بسته شود؛ آری، در این موقعیّت حسّاس و نیز حماسی نباید نطفه‌ی داعش‌های بعدی را -وطنی و غیروطنی- منعقد کرد؛ ولو با رفتارها و آیین‌هایی که ظاهرشان مثلاً تولّی و تبرّی باشد؛ امّا باطنشان، دانسته و ندانسته، اوج بی‌خردی و آخرِ عاقبت‌نااندیشی است.
می‌دانم فتنه‌ی داعش به‌مراتب وسیع‌تر، عمیق‌تر و برنامه‌ریزی‌شده‌تر از آن بود که بخواهیم پدیدآیی آن را فقط مرتبط با اختلافات مذهبی بدانیم و ظهور داعش را تا سرحدّ واکنش به نسنجیدگی‌های رفتاری و گفتاری برخی شیعیان فرو بکاهیم؛ نه! داعش هم بخشی از نقشه‌ی بزرگ تغییر صورت و ماهیّت جغرافیای کشورهای اسلامی بود، که هرچند به ذوالفقار رشادت و توکّلِ زمان‌شناسان و جان‌برکفان و درویشان سلیمان‌طبع در میدان جنگ فرونشست، لیک میدان حرب، فراتر از صحنه‌ی نبرد رویاروی است و باید همچنان هوشیار بود.
وجدانمان را قاضی کنیم! درست است که درد بی‌درمان داعش و داعشیان چیز دیگری است و فرمان سبعیّت و توحّش و پلشتی‌شان در دست دیگران؛ امّا تفکّر داعشی همیشه در مانداب عفونت پاره‌ای گفتار‌ها و رفتارها رشد می‌کند و دامن توحّش و سبعیّت می‌گسترد؛ گیرم آن رفتار‌ها و گفتار‌ها و صاحبانشان، متوهّمانه و خوش‌دلانه خود را در آخرِ تولّی‌پنداری و تبرّی‌انگاری بیابند!
وجدانمان را به قضاوت فراخوانیم: عدّه‌ای در طول شش‌سال دور از خانمان و خانه، دفع شرّ داعش از سر شهر و دیارمان کنند و عدّه‌ای دیگر کنج محفل‌ها و یا اوج مجلس‌هاشان، در شبی و یا چندشبی خاص دوباره خوراک فراهم کنند برای ظهور داعشی جدید و چالشی مدید؛ هرگز این بِدان کی مانَد؟! …و آیا این است درایت مسلمانی و کیاست شیعی؟
اکنون دوباره می‌پرسم: این تعطیلی را حکمت چه بود؟!

🔠 #مکتوب_هفته

🔠 #آذر

🔠 #سال1396