🔹آیت الله حائری شیرازی🔹
🔸عاشورا، صحنۀ گذشت از تعلّقات و محبوب‌ها🔸
مشکل ابلیس چه بود که وقتی گفتند به آدم سجده کن، سجده نکرد؟ او گفت: «أَنَا خَیْرٌ مِنْهُ خَلَقْتَنی‏ مِنْ نارٍ وَ خَلَقْتَهُ مِنْ طینٍ» (من از او بهترم! مرا از آتش و او را از گل آفریده‏اى). او قبول دارد که هر دو آفریدۀ خدا هستند، ولی چطور شد که قبول نکرد سجده کند؟ چطور شد که شش‏ هزار سال سجدۀ قبلی مشکلی نداشت، ولی این یک سجده مشکل داشت؟ علتش این بود که شیطان «عزّت‏پرست» بود.
پا روی عزّت خودش نمی‏گذاشت و شش‏ هزار سال عبادتی را که در امتداد عزّت خودش بود، انجام می‏داد. مرتباً عبادت می‏کرد و عزیزتر می‏شد؛ ظاهرش عبادت بود و باطنش عزّت‏طلبی. خدا نمی‏خواست او را رسوا کند، خدا خواست او را از این جهل نجات دهد. خدا می‏خواست بزرگ‏ترین کمک را به ابلیس بکند. روی خودت پا بگذار و از حجاب خودت بیرون بیا و از خودمحوری، به خدا محوری منتقل شو. یک سجده است، ولی محور را از خودمحوری به خدامحوری انتقال می‏دهد.

خداوند در قرآن کریم می‏فرماید: «لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ» (هرگز به نیکى دست نخواهید یافت، مگر از آنچه دوست دارید به دیگران ببخشید). می‏فرماید آنچه دوست‏داری را خرج کن. خرج‏کردنِ «عزّت» واقعاً سخت است.
حسین‏بن‏علی علیه السلام در عاشورا چه کرد؟ محبوبانش را به میدان آورد: دخترش را، زنش را، بچۀ شیرخوارش را. او همۀ این‏ها را انفاق می‏کند. عاشق‏ها این کار را می‏کنند و غیرعاشق‏ها این کار را نمی‏کنند. عاشق اگر به‏خاطر عشقش بدنام شود، صدایش درنمی‏آید و اعلام برائت و پشیمانی نمی‏کند. فحشش را هم می‏خورد. امام حسین علیه السلام عاشق است و به او می‏گویند «خارجی».

امام خمینی رحمه الله هم عاشق بود و از آبرویش خرج می‏کرد. بزرگ‏ترین کارهای امام در جاهایی که عزّتش را زیر پا می‏گذارد، تجلّی می‏کند. می‏دانید در فتوایی که امام علیه سلمان رشدی صادر کرد، چه کرد؟ امام راحل در دنیا عزّتی پیدا کرده بود و می‏دانست که اگر بگوید او را بکُشید، همۀ عالَم با او مخالفت می‏کنند. دیدید چه بر سر امام آوردند؟

گاهی لوبیا را می‏ریزند داخل دیگ و گوشت هم می‏ریزند و آبگوشتی درست می‏کنند. این یک نوع مصرف کردن لوبیاست. گاهی هم لوبیا را خاک می‏کنند. وقتی دفنش کردند زیر خاک متلاشی می‏شود، اما جوانه می‏زند و بالا می‏آید. وقتی انسان انفاق می‏کند، مانند این است که دفن می‏کند. باید عزیزترین چیز را دفن کنی. وقتی دفنش کردی محصول بی‏شماری به تو می‏دهد. «مَثَلُ الَّذینَ یُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ فی‏ سَبیلِ اللَّهِ کَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ فی‏ کُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ وَ اللَّهُ یُضاعِفُ لِمَنْ یَشاءُ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلیمٌ» (مَثَل آنان که دارایى‏هاى خود را در راه خداوند مى‏بخشند، چون دانه‏اى است که هفت خوشه برآورده باشد، در هر خوشه صد دانه و خداوند براى هر که بخواهد چند برابر مى‏گرداند و خداوند نعمت‏گسترى داناست).

نباید عزّت‏محور بود؛ بلکه تکلیف‏محوری صحیح است. تکلیف‏محور آن است که آبرو بیاورد، نه اینکه آبرو بردارد. آبرو به‏دست آوردن موج‏سواری است. آبرو خرج کردن تکلیف‏محوری است. انسان باید حرف حق را بزند، اگرچه به او فحش بدهند.