🌿 عشق به امام
استاد علی صفایی حائری

#انتظار
آنچه ما با نام عشق امام، با آن مأنوس شده‌‏ایم و به آن دل‏ بسته‏‌ایم، عشق نیست و این نیازِ ادامه یافتن و حرکت کردن نیست، که نیاز به سرگرم شدن و تنوع داشتن است.

آنچه ما در برابر امام داریم هنوز تا این عشق فاصله دارد. ما از امام نه خودش و نه خودمان، که خانه و زندگى را مى‌‏خواهیم و از او به جاى مغازه و بیل و کلنگ استفاده مى‌‏کنیم. ما بیشترها را فداى کم‏ترها کرده‌‏ایم. و این است که عشق نیست، بازى است. مثل بازى بچه‏‌هایى است که متکاها را زیر پایشان مى‌‏گذارند، تا به عروسک‏هایشان برسند و همین که رسیدند، فرار مى‏‌کنند.
سوداگرى است، مثل سوداگرىِ آن رند که مى‏‌گفت حیف است که انسان از غیر امام چیزى بخواهد؛ در حالى که 👈 حیف است از امام، غیر از امام، چیزى بخواهیم.

ما از امام، امامت را مى‌‏خواهیم و این عشق ماست و از او وسیله راه یافتن و جهت گرفتن مى‏‌سازیم و این توسل ماست. جز این عشق و توسل، ظلم است، جفاست.

امام وسیله است، براى چه؟ براى نان و آب و زن و فرزند؟! این‏ها که وسیله‏‌هایى دیگر دارند.
او وسیله رسیدن است، جهت یافتن است، حرکت کردن است. پس توسل به او، به کار گرفتن او در جایى است که جایگاه اوست و در خور اوست. از او باید حرکت، جهت و هدایت گرفت. او را براى این کارها گذاشته‌‏اند.

📚 تو مى آیى، ص 86