آدمی که امید ندارد، جان ندارد.
آدم ناامید، از زندگی چیزی نمی‌فهمد.
مگر می‌شود، جان نداشت و زندگی کرد؟

آقا!
تو همان روحی هستی که خدا
در کالبد امید دمیده.
کسی که با تو نیست، ناامید است
حتّی اگر خودش را غرق دریای امید، خیال کند.
فکر کردن به تو، فکر کردن به زندگی است.

خودت را از ما نگیر.
ما را از امیدهای خیالی نجات بده.
نفس کشیدن با طعم مرگ
وحشتی وصف ناشدنی است.
زندگی را به ما برگردان
لحظه‌ای ما را از یاد خودت خالی نکن.